Rozdział III

-Hej, coś sie stało? - zapytał chłopak, na którego wpadła. Miał krótkie blond włosy ustawione na żel, niebieskie oczy i aparat zębowy. Dziewczynie wydawało się, że już gdzieś go widziała, jednak nie miała pojęcia gdzie. 

-Nie, wszystko w porządku, bardzo przepraszam - wyszeptała spuszczając oczy. 

-Ej, przecież widzę, że nie w porządku... Nialler jestem, znaczy Niall Horan, chociaż Nialler też możesz mówić. Jesteś tu nowa? 

-Tak, dokładnie od godziny - uśmiechnęła sie - Jestem Carmen Fernandez Garcia, dla przyjaciół Caro. 

-Więc jesteś z Hiszpani? Tak myślałem! 

-Dokładnie z Katalonii - widząc minę chłopaka, dodała ze śmiechem - Miasto Barcelona. 

-Aha, to dobrze, bo już mnie zmyliłaś - roześmiał sie - Przepraszam, ale nie jestem zbyt dobry z Geografii. 

-Spoko, nie ma sprawy, właściwie ja tez nie. 

-To dobrze, bo nie chciałem od razu sie zbłaźnić - uśmiechnął sie. Nagle chyba zauważył przyjaciół, bo zaczął machać rękami jak szalony - Ej! Chłopaki! Chodzcie tu! Wygrałem zakład! 

-Nialler, cicho bądź, ludzie patrzą! - ze śmiechem podszedł do nich wysoki brunet, z blond grzywką ustawioną na żel i brązowymi oczami. Miał lekko ciemniejszą karnację niż reszta - Jestem Zayn, Niallera już poznałaś, ten z loczkami to Harry, łysy to Liam... 

-Wcale nie jestem łysy! Po prostu obciąłem się na krótko ale nadal mam włosy! - przerwał mu Liam. 

-Liam? - do rozmowy wtrącił się chłopak, którego imienia jeszcze nie znała. 

-Co? 

-Łyżka! 

-Aaaaa! Weź już przestań! 

-Wiesz, nigdy nie przestanie mnie to śmieszyć! - widząc pytające spojrzenie Carmnen, dodał - On boi się łyżek, nikt nie wie czemu. Luis jestem. A ty to? Bo przedstawiłaś się chyba tylko Niallowi. 

-No tak, jestem Carmen Fernandez Garcia, jestem z Hiszpanii, dokładnie z Katalonii, miasta Barcelony. A tam biegnie mój pies! - pokazała na zziajanego Demona, biegnącego w ich stronę - Demon! Demon, chodź tu! 

-Czemu Demon? Wyglada na miłego - Niall podszedł do psa, aby go pogłaskać - Aua, udziabał mnie! 

-Dlatego Demon, zaczekaj, dam ci jakaś chusteczkę albo coś. 

-Nie, nie trzeba, naprawdę, damy sobie radę, naprawdę - Liam próbował oponować, jednak Carmen już opatrywała rękę Niallera. Ten zaraz w ramach podziękowania uścisnął ją. 

-Caro, jesteś skarbem. Może pójdziesz do nas? Chętnie cię przygarniemy, prawda? 

-Tak, oczywiście! - Zayn rownież ją przytulił - Grupowe tulenie? - Po chwili wszyscy już się do siebie przytulali a dziewczyna naprawdę im zaufała. 

-Dobra, ja muszę jakoś ogarnąć numer do brata, żeby mnie zgarnął do domu. Pewnie mnie zabije, ale raz się żyje - uśmiechnęła się i wyciągnęła telefon z kieszeni - Halo, Leoś? 

-Caaaaaarooooo! Czemu nie dzwoniłaś? Martwiliśmy się o ciebie! Czemu nie dzwoniłaś? 

-Hej Leoś, przepraszam, że nie dzwoniłam, ale czasu nie było, masz może numer do Juana Maty? 

-Nie, a co sie stało? Ja go nie znam ale może chłopacy znają, czekaj chwile, Jordi jest u mnie, ale sie wkurzy, że go zdradzasz! 

-Ale ja go nie zdradzam! Po pierwsze, tak naprawdę nie jesteśmy razem, po drugie jesteś debilem, po trzecie, Juan Mata to mój brat! 

-To czemu teraz nie jesteś z nim? Znowu pokłóciłaś się z kimś pierwszego dnia? - roześmiał się. Dziewczynie przypomniał się pierwszy dzień, kiedy spotkała Messiego. Wtedy przypadkiem na niego wpadła, urządziła mu awanturę, że nie uważa i pokłóciła się z nim. Następnego dnia byli już najlepszymi przyjaciółmi. 

-Dobra, to dawaj tego Jordiego - roześmiała się. 

-Jordi! Chodź tu! Caro cię zdradza! 

-Caro, jak możesz, ty mnie zdradzasz? - dziewczyna usłyszała w słuchawce głos przyjaciela. 

-Tak Jordiś, zdradzam cię z moim bratem Juanem Matą, masz może do niego numer? 

-Ooooo, fajnie, fajny jest? Numeru nie mam, może Fabrique mają, ale nie wiem, gdzie teraz są. Mam do Torresa, podać ci? 

-Dobra, dawaj, zadzwonię jak będę w domu, pa Jordiś, buziaczki. 

-Papa Caro, zadzwoń, już tęsknię, Leo i spółka też. 

-To na skype pogadamy, tylko zbierzcie się wszyscy razem, pozdrowionka, cześć - dziewczyna skończyła rozmowę i zadzwoniła do Torresa. 

-Halo? - usłyszała w słuchawce jego głos a kolana jej zmiękły. Tylko chłopcy wiedzieli, że od lat potajemnie do niego wzdychała.

-Hej, tutaj Carmen Fernandez Garcia, siostra Juana Maty, mógłbyś podać mi do niego numer? - zapytała drżącym głosem. 

-Może po prostu przyjadę po ciebie? Mata jest nieźle wkurzony, ma okropne wyrzuty sumienia, że nie pobiegł za tobą, ale jest nie przyzwyczajony, nigdy nie miał rodzeństwa i po prostu zbaraniał. Powiem mu, żeby sie uspokoił i pojadę po ciebie, bo nie wiem czy wiesz, ale niestety z nim mieszkam. 

-Bardzo ci dziękuje, nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. 

-Drobiazg, będę za 15 minut, powiedz tylko, gdzie ty jesteś? 

-Przy tym takim wielkim kole, to sie chyba nazywa London Eye czy jakoś tak. 

-Wow, to spory kawałek przebiegłaś, zaraz będę, cześć. 

-Cześć - dziewczyna szepnęła, jednak chłopak już tego nie słyszał. Rozłączyła się i

 spojrzała na zdumionych chłopaków - Co się stało? 

-Nic, po prostu tak jakoś... Mogę mieć jedno pytanie? - Niall zaczął się plątać. 

-Ty farbujesz włosy? - przerwał mu Harry. 

-Nie, naprawdę nie, po prostu mam taki dziwny kolor. 

-A ty jesteś taką pełną Hiszpanką? W sensie że pełnej krwi? 

-Nie wiem, nic już nie wiem... - spojrzała w oczy Harolda i się rozpłakała, a ten mocno ją do siebie przytulił.

~~~~~

Rozdział taki sobie, nie za bardzo podoba mi się :/ Miał wyglądać zupełnie inaczej, jednak specjalnie dla Liz A (przepraszam, ale nie umiem tego odmienić) oddałam wcześniej Niallera i spółkę ;D